Título: Delitos a largo plazo (The Long Firm)
Autor: Jake Arnott
Portada
Habitualmente escribo aquí sobre os libros que leo ainda que, se te fixas ben, non recomendo nin deixo de recomendar lelos. Pero este libro merece ser recomendado, é unha lectura con éxito seguro.
Xuraría que empecei a ler este libro por recomendación de Diego A. Manrique, seguramente o citou nalgunha entrevista. Dado o tema do libro e o contexto social e cultural no que se desenvolve, esta hipótese é moi probable :p Gracias, Diego A.
O certo é que o libro (primeiro de tres) merece ser lido en primeiro lugar por ser entretido, manter o ritmo da historia e estar ben escrito. Por que si, está ben escrito.
O autor propón un personaxe principal, Harry Starks, que coñecemos a través de cinco historias (capítulos) independentes narradas en primeira persoa por outro personaxe. O autor métese na pel deste outro personaxe adoptando a súa personalidade a hora de escribir, estamos na cabeza dun criminalista, da parexa de Harry, dunha empregada, dun empregado a tempo parcial e dun socio empresarial. O cambio de estilo e rexistro entre un chaval da rúa e un Lord vai máis aló da linguaxe utilizada, estamos dentro da súa cabeza e vemos as cousas que lle pasan pola cabeza e as súas preocupacións.
Harry Starks é un careto (mafioso) e a historia transcurre entre en Londres nas décadas dos 60 e 70 do século pasado. O autor aproveita para facer tamén un retrato do ambiente cultural, social e político da época. Hai no libro moitas referencias a estos puntos que se as coñeces seguramente contribúen a sentirte (aínda máis) a gusto e cómodo no libro. Incluso pódese dicir que é un libro con ambientación musical pola multitude de referencias a música da época.
O capitulo final do libro, co sociólogo/criminalista, resulta impresionante polo ritmo, o sentido do humor, cómo fía dúas tramas e sobre todo cómo é capaz de facer todo eso e ao mesmo tempo facer un ensaio ou exposición a través do que contan os personaxes sobre o que o propio autor quere contar no libro. Uff, un circo de tres pistas e todo encaixa perfectamente.
Sen entrar en detalles da historia, dicir que o capítulo contado por Jack the Hat daría por si só para facer unha película.
Buscando información para escribir este texto, vexo que a BBC xa fixo unha serie para televisión no 2004