Título: Tau cero (1970)
Autor: Poul W. Anderson
portada, wikipedia
Máis unha novela ambientada nun futuro tecnolóxicamente máis avanzado para presentar temas clásicos (de onde vimos, hacia onde imos) a través de unha situación de crise que se presenta nunha viaxe interestelar, literalmente por todo o universo.
carta de navegación, o universo.
Na novela, unha expedición en misión de exploración é enviada nunha viaxe a un planeta a distancia 32 anos luz da Terra, a comprobar en persoa a viabilidade de establecer unha colonia humana nese planeta. Na primeira parte da novela o autor céntrase no plantexamento de problemas de índole moral e do sentido da vida para ir debullando posibles respostas aos mesmos a través de cómo se comportan os personaxes e as decisións que toman ou o xeito en que afrontan tales dilemas. Son problemas e cuestións relacionados coa perda de referencias coas que a humanidade contou en toda a súa existencia. Emprender unha viaxe, probablemente sen retorno, implica un desafío para a mente humana.
Este reto é o que explora na primeira parte da novela xunto cunha pequena introdución a física que permite que unha nave de construcción humana viaxe a unha proporción pequena, pero non despreciable, da velocidade da luz.
Tau é o xeito en que se denomina esta relación das velocidades.
Chegado un punto da viaxe, a expedición sofre un encontro non previsto que afectará de xeito catastrófico a Tau.
..e preséntanse novos problemas.
Tau cero
Sen desvelar nada fundamental da trama, o suceso imprevisto fai que os sistemas que controlan a velocidade da nave Leonora Christine se avaríen e non poidan controlar a física que estabiliza a súa velocidade.
Toda a novela a partir de este punto vóltase un exercicio de elucubración sobre o xeito en que o espazo e o tempo se relacionan e a súa percepción (humana) varía cando a velocidade relativa se vai aproximando a da luz. A viaxe gaña en vertixe (se aínda fose posible) adentrándose en terreos da física teórica que comezaban a ser explorados no século XX (finais dos 60). Neste sentido, na novela descríbense fenómenos grazas a teorías como a da relatividade especial e fanse conxeturas basándose en esas teorías e nos datos observados dispoñibles. Así, sentínme un pouco perdido e abrumado nalgún momento coa palabrería, pero non é obstáculo para desfrutar do relato. Imaxina simplemente un barco a todo trapo, sen timón, e cun mapa de aqueles medievais que dicían aquí hai dragóns.
Non contribúe tampouco a comprensión dos fenómenos descritos, nin a súa verosimilitude, datos como a idade do universo que se estima na novela (moi inflada con respecto aos cálculos actuais) ou a descrición do que acontece nas etapas primixeinas do mesmo, fantasea claramente ao respecto. Polo que a min respecta, calquera astrofísico prestisioxísimo que me dese unha explicación podería estar inventando todo e eu non me enteraría de nada. A física, escribíndose en matemáticas, a estos niveis, alcanza tal nivel de abstracción que dificilmente se poden describir os fenómenos dos que se ocupa máis que con metáforas e analoxías moi pobres.
A viaxe convértese nunha fuxida hacia adiante que os protagonistas xestionan como poden, na súa escala humana, cos seus problemas humanos.
Gostei da súa lectura.
