Título: Ese príncipe que fui (2015)
Autor: Jordi Soler
[caption width=”200” align=”aligncenter”]
Portada[/caption]
Sinopsis
Esta es la **crónica de la estirpe del último emperador azteca.** O bien es el relato de un monumental engaño urdido por un pícaro del siglo XXI. Tal vez es las dos cosas al mismo tiempo, ya que la Historia ofrece a menudo las suficientes grietas como para que por ellas se filtre la invención. En el siglo XVI, una **hija de Moctezuma** es raptada por [un noble español](https://es.wikipedia.org/wiki/Joan_de_Grau_i_Rib%C3%B3) que la lleva hasta [un pueblo remoto del Pirineo](https://es.wikipedia.org/wiki/Tolor%C3%ADu). Allí nacerá un niño, origen de una enloquecida familia
… [continua na web da editorial]
Na miña opinión, e sendo xeneroso, este libro podería chegar a ser entretido, pois para min, carece de sustancia. Resultabame reiterativo, repetitivo tamén na súa forma e estilo, recurrindo a miúdo as mismas muletillas que poden ser orixináis e frescas as primeiras dez veces pero que cando chegas a vinte, aburren. A historia non avanza e estáncase en acontecementos ou anécdotas que non pasan de ahí, de anécdotas, a pesar de que o autor, o cronista ou narrador, nos di que teñen influencia en sucesos posteriores, cando en realidade son irrelevantes máis que como citas ou áncoras entre diferentes partes do libro sen trascendencia real. Moita palla, na miña opinión, que hai en todo o libro.
A historia de fantasía (recordemos que é unha novela) en si misma pode resultar atractiva, pero o personaxe principal para min ten tanta caspa como a época na que vive. Resultábame, a min, carente de interés toda a súa peripecia vital e toda a caterva de personaxes reáis cos que se relaciona. Neste sentido quizáis a princesa Xipaguazín ten máis interese como personaxe.
Resumindo, creo que pretendía ser unha novela histórica de aventuras, pero para min non da o nivel.